به نام خدا

اگر هفت اقلیم به شاهی تراست

[اژی دهاک] سه‌پوزهٔ سه‌کلهٔ شش‌چشم را، آن دارندهٔ هزار چالاکی را،

آن دیو بسیار زورمند دروج(دروغ) را، آن دروند آسیب‌رسان جهان را، آن زورمندترین دروجی را که اهریمن برای تباه کردن جهان اشه(تعادل)، به‌پتیارگی در جهان استومند بیافرید.

اژی دهاک نماد پایین ترین سطح آگاهی ممکن برای انسان و دور ترین حالت ممکن از آگاهی متعالیست. در نتیجه رفتاری دیو گونه دارد و  در نظر انسان های خردمند و پیرو اشا (راه تعادل)(نظم و هماهنگی نظام هستی) هر آنچه می کند تباهی است.

اژدهاک پرورنده هفت دیو است که هر یک به دیگری منجر می شود: اکومن (اندیشه بد) که آفریننده بقیه دیوان و ابتدای هر مخربی است. اندردیو ( عدم تعادل، افراط و تفریط) ساوول (شهریاری بد بر خوشتن، شهریاری که بر خود مسلط نیست و بازیچه هفت نفس درونی اش است) ناگهیس (کینه و نفرت و بی فایدگی) تریز ( سقوط و نارسی آگاهی) زریر ( مرگ،بی وجودی) و اهریمن (نیروی پلیدی، که به نوعی در بر دارنده تمامی آن شش دیو دیگر است و صورتی دیگر از کلمه انگره میتو به معنای تفکر گره خورده) . یا به عبارتی دیگر انسانی است که این هفت دیو و فرزندانشان همانند خشم و اسراف و ... در او به کمال یا حد نصاب پرورش یافته اند و هویت انسانی را از او گرفته و هویتی دیو گونه ( بلکه شریر ترین دیوان) را به او داده است. و این خاصیت انسان است که می تواند تا بالاترین سطوح آگاهی و وجودی در جهان خودش (از طریق شناخت خود در مقام روح یا نفخه الهی یا همان قطره از دریا بی نهایت وجود) صعود کرده و یا تا پایین ترین درجات آگاهی سقوط کند.

در ادبیات خودشناسی نوین دیوها همگی خصلت هائی هستند که برای انسان ذهنی به دلیل زندگی مداوم در ذهن (عدم حضور در لحظه حال) و همسوئی دائمی که با جریان مدام افکار به همراه داشته، خود را در معرض اندیشه های اهریمنی (افکار نادرست و باطل یا همان اکومن) قرار داده و به مرور زمان توسط آنها هدایت می شود (این به معنای عدم استفاده از ذهن و عقل نیست) و با گذر زمان با ذهنش هم هویت شده و ماهیت جاودان خودش یا هویت خود را در مقام آگاهی محض(روح، قطره از دریا) فراموش می کند و چون خود را ذهن و طبع آن همین جسم مادی می پندارد ، دچار حس جدا افتادگی از خلقت و به دنبال آن ترس می شود و عکس العمل هائی مثل خشم ، نا امیدی ، بیماری روانی ، طمع ... ارائه می دهد.