به نام خدا

اگر هفت اقلیم به شاهی تراست

[اژی دهاک] سه‌پوزهٔ سه‌کلهٔ شش‌چشم را، آن دارندهٔ هزار چالاکی را،

آن دیو بسیار زورمند دروج(دروغ) را، آن دروند آسیب‌رسان جهان را، آن زورمندترین دروجی را که اهریمن برای تباه کردن جهان اشه(تعادل)، به‌پتیارگی در جهان استومند بیافرید.

اژی دهاک نماد پایین ترین سطح آگاهی ممکن برای انسان و دور ترین حالت ممکن از آگاهی متعالیست. در نتیجه رفتاری دیو گونه دارد و  در نظر انسان های خردمند و پیرو اشا (راه تعادل)(نظم و هماهنگی نظام هستی) هر آنچه می کند تباهی است.

اژدهاک پرورنده هفت دیو است که هر یک به دیگری منجر می شود: اکومن (اندیشه بد) که آفریننده بقیه دیوان و ابتدای هر مخربی است. اندردیو ( عدم تعادل، افراط و تفریط) ساوول (شهریاری بد بر خوشتن، شهریاری که بر خود مسلط نیست و بازیچه هفت نفس درونی اش است) ناگهیس (کینه و نفرت و بی فایدگی) تریز ( سقوط و نارسی آگاهی) زریر ( مرگ،بی وجودی) و اهریمن (نیروی پلیدی، که به نوعی در بر دارنده تمامی آن شش دیو دیگر است و صورتی دیگر از کلمه انگره میتو به معنای تفکر گره خورده) . یا به عبارتی دیگر انسانی است که این هفت دیو و فرزندانشان همانند خشم و اسراف و ... در او به کمال یا حد نصاب پرورش یافته اند و هویت انسانی را از او گرفته و هویتی دیو گونه ( بلکه شریر ترین دیوان) را به او داده است. و این خاصیت انسان است که می تواند تا بالاترین سطوح آگاهی و وجودی در جهان خودش (از طریق شناخت خود در مقام روح یا نفخه الهی یا همان قطره از دریا بی نهایت وجود) صعود کرده و یا تا پایین ترین درجات آگاهی سقوط کند.

در ادبیات خودشناسی نوین دیوها همگی خصلت هائی هستند که برای انسان ذهنی به دلیل زندگی مداوم در ذهن (عدم حضور در لحظه حال) و همسوئی دائمی که با جریان مدام افکار به همراه داشته، خود را در معرض اندیشه های اهریمنی (افکار نادرست و باطل یا همان اکومن) قرار داده و به مرور زمان توسط آنها هدایت می شود (این به معنای عدم استفاده از ذهن و عقل نیست) و با گذر زمان با ذهنش هم هویت شده و ماهیت جاودان خودش یا هویت خود را در مقام آگاهی محض(روح، قطره از دریا) فراموش می کند و چون خود را ذهن و طبع آن همین جسم مادی می پندارد ، دچار حس جدا افتادگی از خلقت و به دنبال آن ترس می شود و عکس العمل هائی مثل خشم ، نا امیدی ، بیماری روانی ، طمع ... ارائه می دهد.

در شاهنامه فردوسی ضحاک (اژدهاک) که اهریمن و شش دیو دیگر در او به کمال رشد پیدا کرده اند، ادعای حکومت بر هفت من درونیش را دارد یعنی به دروغ می گوید من این هفت اقلیم را به خدمت خود در آورده ام. صفتی که خاصه مردمان نیکو است که بر خود مسلط اند و نماد شهریاری بر خویشتن هستند و به عنوان روح بر هفت اقلیم وجودی خویش شاهند و این هفت نکوهیده را با آن هفت مقدس(هفت فروزه الهی، امشاسپندان) رام کرده و به زنجیر کشیده اند. همچون فریدون که اژدهاک را به زنجیر کشید و در دماوند اسیر ساخت. تا آخر الزمان که تعداد این گروه انسان ها (انسان های ذهنی، ابزار کنترل شده توسط ماتریکس و فاقد احساسات متعالی انسانی مثل ترحم و عشق و ایثار و...) در زمین زیاد شده اند و آنگاه آژدهاک فرمانده و نماد بیرونی این گونه انسان هاست که این خصوصیات در او فراوان است یا به نوعی رهبر این گونه انسان هاست دوباره آزاد می گردد و آخرین سوشیانت(منجی) به مصافش می رود)

هر خصلتی ابتدا در درون رشد و نمو پیدا می کند و سپس در بیرون خود را نشان می دهد و نمونه خارجی آن نمود پیدا می کند. با پیروی از وهومن (اندیشه نیک) -> اردیبهشت (اشا ، تعادل و نظم اخلاقی هستی) -> شهریور (شهریاری بر خویشتن) -> اسفند ( اخلاص و عاشقی و خدمت رسانی و باروری)  که منجر به -> خرداد ( رسائی و کمال) -> امرتات -> (جاودانگی و بی مرگی) میشود. خود را در مسیر کمال (سپنته مینو) و سفر در خورشید حقیقت خداوند متعال پیش ببریم.

دریافت تصویر

تو مر دیو را مردم بد شناس/ کسی کو ندارد ز یزدان سپاس

هر آن کو گذشت از ره مردمی/ ز دیوان شمر، مشمر از آدمی

عشق الهی جاریبست.

اگر خوشت اومد لطفا برای دوستات بفرست. لینک قسمت چهارم.